Vital Weekly
review @ VITAL WEEKLY
thanks to Frans de Waard !
Who is behind XFnX? I don't know! I am not sure if it is supposed to be a mystery, but there is no name. The was a tour in 2018, titled 'Loosing Shelter', and in 2019 the 'Alchemical Mystery Tour'. Recordings from those tours found their way into 'Ex Nihilio' music. That title seems to imply that the music comes 'out of nothing', but that is not true then, isn't it? A "pedal tweaked analogue drum machine", and a "bass guitar tweaked analogue synth"; that is the set-up here. Sometimes I believe Vital Weekly will be more and more a place for improvisation and modern composition, which I would very much regret if that happens, but a release such as things makes me think differently. It is not that I am a massive fan of this kind of music, but the bluntness of the music here is quite refreshing. The beats are harsh and loud, the bass is muddy and dark, hoovering closely over the earth's surface, while the beats are like torrential rain. Or like a whip cracking. Industrial music, department harsh sounds. XFnX's music sounds like a direction that Esplendor Geometrico didn't take, especially the addition of bass guitar seems like an interesting addition. The music is very minimal, relentless, and best enjoyed at full volume throughout. Sometimes the music goes off the rails completely, and a rather straightforward noise remains, but somehow NFnX reloads his guns while going full speed ahead and starts firing properly again. Techno meets industrial meets postpunk.
Bad Alchemy
review @ BAD ALCHEMY
XFnX, das Psychedelic-Noise-Projekt von Chris Teissier, mischte sich mit „Friction“, „Ignition“ und „Fusion“ unter die Monsters Of Doomcore in Rotterdam, auf der Plattform der nietzscheanisch-nihilistischen Powernoise-Formation The Peoples Republic Of Europe. Ex nihilo (ACU 1035) zeigt ihn mit der improvisatorischen Aufbereitung von bei seinen 'Losing Shelter'- & 'Alchemical Mystery'-Performances mit pedal tweaked analog drum machine & bass guitar tweaked analog synth dargebotenem Stoff. Mein Versuch, mir ein Bild des Franzosen zu machen, gewinnt dabei, von seiner Schwäche für den Sexappeal von Catastrophe Noise und Cacophoneuses eh abgesehen, durch sein Interesse etwa an Stahlschlag in Hamburg, dem Synthwave von Dame Area in Barcelona und dem walisischen Klopfer Dez Williams einerseits und andererseits dem Ambientdröhner und Chansonsäusler Arthur C. Colombo, Attila Szabó aka Remetemen und sogar dem Gitarrenwizard Guillaume Gargaud zwar nur sehr vage Konturen, aber doch kosmopolitische und scheuklappenfreie. Mit „the dark side of mathematics“ (2014) bescherte er freilich meinem schwachmathischen Trauma einen inneren Vorbeimarsch. Und wie er „live @ club re: noize“ (2017) die 'Rolling Mill' desolater 'Mass Production' ihren 'Modern Dance' stampfen ließ, gibt einen Vorgeschmack auf seine schutz- & obdachlose Alchemie. Rollend verwirbelter und stereophon beklackter Automatenbeat wird von dunklen Impulsen ostinat geschoben und durchfurcht. Der unermüdlich raue Bassschub spielt dabei eine Hauptrolle, händisch schrammelnde Schraffuren in hypnotisierender Repetition inszenieren ein rituell rockendes Brainstorming. Man kann dazu fast die in Trance und Wallung versetzten Reihen sehen, die sich wenigstens für diese eine Stunde von Mammon abwenden und stompend einem Ziegengott huldigen. Mich errinnert der rau schnarrende Bass nämlich eher an Gimbri-Mystik in Joujouka (oder Konono Nº1-Power aus Kinshasa), denn an Velvet Underground, aber dabei gerockt mit maschinengöttlicher Rhythmik und rasseliger, surrender Insistenz. In riffend und klopfend sich immer weiter drehenden Loops, die bei aller Monotonie doch immerzu sich zu Ölfasstamtam weiterschrauben und frisch geölt weiterschmatzen, -knurren, -jaulen, -knittern, -zwitschern. Wer kann da ohne Drogen dem gnadenlosen Beatdiktat Folge leisten? Denn auch der Ziegengott ist, selbst wenn er Herzen rösch und blutig frisst, ein sturer Mathematiker.
Nieuwe Noten
review @ NIEUWE NOTEN
thanks to Ben Taffijn!
Binnen de wereld van de (experimentele) elektronica werken veel musici onder één of meerdere aliassen. Met wat zoeken ben je er meestal echter vrij snel achter wie erachter zit. Zo ook met XFnX. Zijn Facebookpagina brengt ons bij de Franse musicus Chris Teissier. Daar leren we ook dat de man ook gitarist, bassist en componist is en dat hij in het verleden lid was van Fahrenheit 451/Esthetic Suicide. Maar nu dus XFnX, met als laatste wapenfeit het album dat bij Attenuation Circuit verscheen, ‘ex nihilo’.
En die komt tot ons in vier stukken, ‘Alchemical’ in drie delen en ‘Losing Shelter (abridged)’. Het zijn alle twee improvisaties: “one shot takes, no overdubs, all impros”. ‘Losing Shelter (abridged) dan waarschijnlijk opgenomen tijdens de ‘Loosing Shelter Tour’ (sic) en ‘Alchemical’ tijdens de ‘Alchemical Mystery Tour’. Wat betekent dat de muziek stamt uit 2018, respectievelijk 2019.
‘Alchemical’ maakt duidelijk dat we XFnX moeten zoeken in de meer ritmische hoek van de experimentele elektronica. Het leent tegen dance en techno aan, maar gaat qua creativiteit wel een stap verder. Waar de commerciële variant van dit soort muziek nogal eens lijdt aan vergaande vormen van saaiheid, het is tenslotte gebruiksmuziek, weet Teissier dat hier te voorkomen. En dat terwijl hier nog steeds wel op te dansen valt, althans een deel van de tijd. Dat de man ons zo weet te vermaken komt voor een belangrijk deel door de bijzonder ongepolijste, machinale klanken waar hij zijn ritmes mee opbouwt. ‘Schoonheid’ is een begrip dat in het woordenboek van XFnX gelukkig niet voorkomt. En in de drie delen bouwt hij de spanning gestaag op. Gaat het er in het eerste deel nog redelijk beheerst aan toe, in het tweede rukt hij op met zwaarder geschut en neemt zijn geluidswereld overrompelende vormen aan. Tegen het einde lijkt het wel alsof er een alarm op tilt geslagen is. Het derde deel klinkt aanvankelijk iets gepolijster, dansbaarder, maar daar blijft verderop niet veel van over. Ook hier betoont XFnX zich weer een specialist in bijzondere geluiden.
‘Losing Shelter (abriged)’ is niet wezenlijk anders. Ook hier bouwt XFnX al vrij snel een stevige ritmische structuur, alleen dit keer nog een slag dwarser dan in ‘Alchemical’. Dansen lijkt mij hier, al ben ik allesbehalve een kenner, vrij lastig. Teissiers achtergrond als gitarist horen we hier overigens ook goed terug, soms neigt dit stuk dan ook meer naar rock, dan naar dance. Heftige, prachtig ongepolijste klanken produceert de man hier, machinaal geweld, doelgerichte mokerslagen. In ruim elf minuten worden we vakkundig murw gebeukt. Met dank aan Attenuation Circuit voor het uitbrengen voor dit allerminst alledaagse album.
https://www.nieuwenoten.nl/?p=14722